Hilde Van Mieghem (Antwerpen, 14 april 1958) is een Vlaams actrice, auteur en regisseur.
Vroeger was Vlaamse actrice Marie Vinck vooral bekend als dochter,van, maar tegenwoordig is Hilde vaker de moeder van. Hilde Van Mieghem studeerde in 1981 af aan de Studio Herman Teirlinck. Hilde Van Mieghem is als Vlaamse actrice in diverse Vlaamse, Nederlandse, Franse en Duitse films en tv-series te zien geweest. Naast acteren, schrijft ze ook scripts en is ze regisseur. Hilde Van Mieghem was zowel regisseur, schrijfster als producer van 'De Kus' (2004) en 'De suikerpot'(1997). In 2006 werd ze genomineerd voor de Vlaamse Cultuurprijs voor Film. Inmiddels werkt ze aan een boek dat in 2010 uitkomt.
Belgische top actrice Marie Vinck is haar dochter.
Films
* Smoorverliefd (2010)
* Amsterdam (2009)
* Der Architekt (2008)
* Vox Populi (2008)
* De bloedbruiloft (2005)
* De Kus (2004)
* Der alte Affe Angst (2003)
* Die 8. Totsünde; Das Toskana-Karussell (2002)
* Alias (2002)
* En vacances (2000)
* Maria (2000)
* Shades (1999)
* De Bal (1999)
* Blazen tot honderd (1998)
* 2 Männer, 2 Frauen - 4 Probleme! (1998)
* Rossini (1997)
* Hombres complicados (1997)
* De Suikerpot (1997)
* Wildgroei (1994)
* De zevende hemel (1993)
* De wereld van Ludovic (1993)
* Kuchnia Polska (1991)
* Kafka (1991)
* Spelen of sterven (1990)
* Sailors don't cry (1988)
* Blonde Dolly (1987)
* Pink palace, Paradise beach (1987)
* Skin (1987)
* De witte waan (1984)
* Toute une nuit (1982)
* Vrijdag (1981)
Regisseur Hilde Van Mieghem (de Kus en Dennis van Rita) zoomt in op het turbulente leven van vier sterke madammen : tienerdochter Eva (Aline Van Hulle), haar moeder Judith (Veerle Dobbelaere), tante Barbara (Wine Dierckx) en grote zus Michelle (Marie Vinck) die er gezellig onder één dak samen een potje van maken.
Eerste verliefdheid, serial dating, ongebluste lust, veel Vlaamse naaktscènes, affaires, kinderwensen, stomende vrijscènes en onverwoestbare oude liefde kruiden het wat chaotische bestaan van deze vier vrouwen. Ze zijn mooi, moedig en verstandig, maar soms weten ze het ook even niet meer. Vlaamse bekende acteurs en actrices als Kevin Janssens, Koen De Graeve, Koen De Bouw, Jan Decleir en Huub Stapel injecteren de plot met het nodige testosteron. Blijft nog maar de vraag of hun weerwerk deze cocktail van vastberadenheid en vrouwelijke hormonen kan ontmijnen...
Tv
* Vermist (2008)
* De smaak van De Keyser (2008)
* De Kavijaks (2005)
* Witse (2004)
* Russen (2003)
* Sedes en Belli (2003)
* Klinik unter palmen (2001)
* Recht op recht (2001)
* Zwei Asse und ein König (2000)
* Le père Fouettard (1997)
* Quai n° 1 (1997)
* Over de liefde (1997)
* Haar aanblik is mij welgevallig (1997)
* Zwei zum Verlieben (1996)
* De Wolkenfabriek (1996)
* Oog in oog (1991)
* Le trajet de la foudre (1994)
* Kuchnia Polska (1993)
* Bex & Blanche (1993)
* Moeder, waarom leven wij? (1991)
* Commissaris Roos (1990)
* Mama mijn papa(1990)
* Der Fuchs (1989)
* L'heure Simenon (1988)
* La mort d'Auguste (1988)
* Moordspel (1987)
* Adriaen Brouwer (1986)
* Het wassende water (1986)
'Smoorverliefd', de derde langspeelfilm van Hilde Van Mieghem (52), is een heerlijke lawine van vrouwelijke gekte, foute romantiek en kip-zonder-kop-verliefdheden. 'Allemaal situaties,' zegt Van Mieghem, 'die ik hartverscheurend vond toen ik ze beleefde, maar waar ik nu zelf ook hard om gelachen heb.' Zo pijnlijk dramatisch als 'De Suikerpot' en 'De Kus' waren, zo vrolijk, hartverwarmend en geestig is deze komedie.
Enkele quotes van Hilde Van Mieghem
Hilde Van Mieghem « Ja. Ik ben het scenario in oorsprong gaan schrijven uit woede. Ik zag opeens allemaal boeken verschijnen die vrouwen aanraadden weer gedienstig en onderdanig te zijn. Zelfs Germaine Greer en Fay Weldon begonnen hun feministische theorieën te herroepen. Ook seksueel moesten we ons weer gedragen. Er was zelfs een cursus over mannen versieren die zei: 'Je moet je ogen naar beneden slaan, af en toe even opkijken, en wachten tot hij op je afkomt.'
»Dan denk je toch meteen: 'Fuck! Wat is dàt! Het beetje emancipatie dat er is, wordt helemaal ondermijnd!' En seksueel wàs er voor vrouwen nog zoveel taboe. Als ik echt rechtuit zou vertellen over de seksuele relaties die ik heb gehad, dan weet ik zeker dat dat allemaal heel snel als sletterig zou worden beschouwd, terwijl ik dat zelf nooit zo heb ervaren - ik vond het allemaal gewoon spannend.»
Hilde Van Mieghem «Ik ben veel rustiger dan vroeger, ik stort mij nooit meer blind op iemand. Ik zit met zoveel angsten dat ik vroeger niet in bed raakte met een man als ik me niet eerst halfbezopen dronk. Maar dat doe ik allemaal niet meer. Ik kan nu de kat uit de boom kijken.
»Ik begin altijd eerst met twee, drie maanden daten, en bijna alle mannen vallen dan nog voor de eerste kus door de mand: ze staan niet stevig in hun schoenen, ze hebben niet door wie ze zelf zijn, ze hebben geen inzicht in hun angsten en hun driftmatige gedrag. Kortom: totaal geen zelfkennis.»
Van Mieghem «Ik vind met mensen omgaan nog steeds heel uitputtend. Vreselijk. Neen zeggen of echt uitspreken wat ik denk en voel tegen een ander, dat brengt doodsangsten teweeg. Ik heb het gevoel dat ik mezelf dan helemaal aan iemand overlever en ophoud te bestaan. Ik vind het heel moeilijk om overeind te blijven naast een ander.
»Als ik een relatie had, deed ik alles wat ik zelf wilde bijna stiekem. Ik mocht die dingen wel van mezelf, maar het ultieme belang moest wel thuis liggen. Dus mijn werk deed ik tussendoor, snel, en zo onopgemerkt mogelijk. Ik kon niet eens een boek lezen naast een man. Na één woord dacht ik al: 'Ik moet hapjes maken, aandacht geven.'
»Als ik niet zo lang alleen was geweest, had ik ook niet zo veel verwezenlijkt als nu. Daar ben ik zeker van. Want dan had ik moeten zeggen: 'Sorry schat, ik heb echt geen tijd voor je, ik moet werken.' Dat zeggen, dat was voor mij té moeilijk. Ik vind dat nog steeds moeilijk, maar ik zal het niet meer nièt zeggen. Al zal het gevolg dan misschien zijn dat iemand mij niet meer wil. Dat is de angst.
»Maar ik stort me dus niet snel meer in een relatie. Ik ben heel terughoudend, rationeel en bedachtzaam. Dat brengt me ook geen stap verder, hoor. Behalve dan dat ik minder gekwetst word. Maar ja, ik word ook helemaal niet meer aangeraakt (lacht).»
Dinsdagavond ging de film 'Smoorverliefd' in première in Metropolis Antwerpen. We worden de laatste maanden echt verwend op het vlak van Vlaamse films. Stuk voor stuk krijgen we pareltjes voorgeschoteld. Dit is ook niet anders met Smoorverliefd van regisseur Hilde Van Mieghem waarmee ze een ode aan de moderne romantiek brengt. De levendigheid, prachtige settings, de frisse stijl en de meest smaakmakende sexy vrijscènes uit de Vlaamse filmgeschiedenis maken Smoorverliefd tot een film die je een warm gevoel geeft bij deze koude dagen.
In de romantische komedie Smoorverliefd banen tienerdochter Eva, haar moeder Judith, tante Barbara en grote zus Michelle, vier sterke vrouwen onder één dak, zich een weg door de chaos van de liefde. Resultaat is een rollercoaster van eerste verliefdheid, lust, affaires, kinderwensen en onverwoestbare oude liefde. Ze zijn mooi, moedig en verstandig, maar soms weten ze het ook even niet meer. Blijft maar de vraag of hun mannelijke wederhelften dat wel doen.
Smoorverliefd heeft als vrouwelijke cast Veerle Dobbelaere, Wine Dierickx, Marie Vinck en Aline Van Hulle. De 4 mannelijke tegenspelers zijn Koen De Bouw, Huub Stapel, Kevin Janssens en Koen De Graeve.
De Belgische romcom boomt als nooit tevoren. Na 'Zot van A' is er nu ook 'Smoorverliefd', waarin vier vrouwen onder één dak volop de liefde ontdekken. Regisseuse Hilde Van Mieghem en actrice Veerle Dobbelaere geven tekst en uitleg.
Op de Antwerpse Boekenbeurs hebben Hilde Van Mieghem en Tom Lanoye bekendgemaakt dat de roman Sprakeloos wordt verfilmd. Het productiehuis Caviar heeft de filmrechten gekocht. Van Mieghem zal de regie voeren en samen met Bert Scholiers ook het scenario schrijven. Sprakeloos vertelt het verhaal van de moeder van Lanoye, een slagersvrouw en amateuractrice. Na een beroerte raakt ze haar spraakvermogen kwijt en takelt ze langzaam af. "Ik heb er echt mee gejankt, zo geraakt was ik door het boek," zegt Hilde Van Mieghem. Sprakeloos wordt de vierde film van Van Mieghem als regisseur.
Tom Lanoye heeft alle vertrouwen in Hilde Van Mieghem. "Ik was onder de indruk van haar nieuwste film Smoorverliefd. Een boek laten verfilmen is een daad van vertrouwen. Ik voel me als een ouder die zijn puberend kind voor zijn eerste job moet afstaan. Ik verwacht een film op basis van mijn boek, geen letterlijke verfilming", aldus Lanoye in een gesprek met VRT.
Regie en scenario De Kus: Hilde Van Mieghem
Met: Marie Vinck, Fedja Van Huêt, Hilde Van Mieghem, Jan Decleir, Ides Meire, Els Dottermans
Nu het jaar onzes heren 2004 zich langzaam maar zeker naar de eindmeet sleept, krijgt de Vlaamse cinema nog één kans om zich te revancheren, na Rudolf Mestdagh’s hopeloos ambitieuze, hopeloos gestileerde, maar bovenal gewoon hopeloze ‘Ellektra’ en na Lieven Debrauwers absoluut niet voor consumptie geschikte ‘Confituur’.
‘De Kus’ is de eerste lange film geregisseerd door actrice Hilde Van Mieghem, en dat valt eraan te merken: de goeie bedoelingen vliegen je rond de oren, de passie die de makers voelden voor dit project spat van het scherm, maar als puntje bij paaltje komt kun je je niet van de indruk ontdoen dat dat heilig vuur waar Van Mieghem en co door gegrepen waren, hier en daar best vervangen had mogen worden door een beetje meer verstand.
Marie Vinck, in het echte leven de dochter van Van Mieghem, speelt Sarah, een meisje van net geen zestien dat ervan droomt om danseres te worden. Haar vader (Jan Decleir) is een schaduwfiguur die gewoonlijk van huis weg is voor zaken, haar moeder (Van Mieghem zelf) een continu hysterische trien die haar dochter regelmatig een flink pak meppen geeft. Op die manier blijft Sarah alleen achter om voor haar broertje en zusje te zorgen én om onderweg haar eigen ambities niet te vergeten.
Dan op een dag, maakt ze kennis met de veel oudere Vic (Fedja Van Huêt, ooit nog de hoofdacteur in het fantastische ‘Karakter’, samen met Decleir). Vic is knap, charmant en betoont Sarah meer aandacht dan ze thuis ooit heeft gekregen. Als kijker begrijpen we echter al van bij Vics eerste scheve grijns dat hij niets goeds in de zin heeft, en inderdaad – de enigmatische Nederlander met de hondenogen en de mooie praatjes blijkt een ordinaire pooier te zijn, die zijn hoertjes wel eens hardhandig durft aanpakken.
Dat gegeven – onschuldig, ongelukkig meisje wordt verleid door de verkeerde man – is niet nieuw, maar er valt nog altijd wel een interessante film uit te persen dan enkele mooie naaktscènes met Marie Vinck. Centraal staat immers de wens om aan je eigen leven te ontsnappen, een verlangen zo intens dat je eender wat, eender wie zou geloven die je de kans biedt om dat te doen.
Zelfs de meest voor de hand liggende leugens, uitgesproken door mensen waarvan iedereen met ogen in z’n kop vanop een kilometer afstand ziet dat ze niet deugen. Dat is een gegeven waar je met recht en rede een film rond kunt opbouwen, waarom niet? Alleen is er in de overgang van concept en thematiek naar scenario het één en ander misgelopen.
Hilde Van Mieghem, ook verantwoordelijk voor het script, kiest er immers voor om elk plotpunt en alle karaktertekeningen zeer nadrukkelijk in het gezicht van de kijker te plakken. Hoe nadrukkelijk? Wel, tijdens de eerste scène wordt de moeder van Sarah geïntroduceerd door het hoofd van haar dochter tegen het keukenaanrecht te meppen. We weten dat Vic niet deugt, aangezien hij, na teder afscheid te hebben genomen van Sarah, een limousine instapt en een toch al bont en blauw geslagen hoertje nog wat verder begint in elkaar te rammen. De eenzaamheid van Sarah zelf moeten we niet afleiden uit haar gedragingen of uit de manier waarop ze reageert op de wereld om haar heen, nee, het meisje vertelt het ons letterlijk, tijdens een dialoog met Vic aan het begin van de film.
Keer op keer neemt Van Mieghem de kijker op die manier het werk uit handen – we moeten niet op zoek gaan naar wie die personages zijn, we moeten niet persoonlijk ons oordeel over hen vellen, het wordt allemaal voor ons gedaan. Alsof de regisseuse continu knipoogt naar de kijker en zegt: ‘Voor het geval je nog niet begrepen mocht hebben waarom Vic een smeerlap is, volgt er nu nog maar eens een bloot scène waarin hij een hoertje in elkaar trapt.’ Het leuke aan een goeie film is dat je als toeschouwer actief betrokken raakt bij het gebeuren – je wilt meer te weten komen over die personages en hun situaties. Hier is er geen enkele reden om betrokken te raken. Alles wordt je tóch wel drie, vier keer met de paplepel ingegeven.
De Vlaamse acteurs, met Marie Vinck op kop, leveren soms prachtig werk. Het meisje waait met ongelooflijk veel naturel over het scherm en weet zelfs de meest extreme emoties een gevoel van vanzelfsprekendheid mee te geven. Neem bijvoorbeeld die éne scène tussen haar en Jan Decleir, een briljante scène waarin alles gewoon helemaal goed zit. Sarah is aan het huilen, haar vader probeert haar te troosten. In tegenstelling tot heel wat andere momenten in de film, zijn de dialogen ditmaal volstrekt gepast voor de situatie. Let op de manier waarop Vinck niet alleen geloofwaardig kan huilen terwijl ze haar dialogen zegt (op zichzelf al niet gemakkelijk), maar vooral ook op haar lichaamstaal. De manier waarop ze zich klein maakt in de armen van haar vader, de manier waarop ze met de knopen van z’n hemd begint te spelen. Het zijn die kleine dingen die een acteerprestatie tot leven roepen en Vinck weet in scène na scène dat soort van kleine nuances te leggen.
‘De Kus’ is een film met een boeiend concept, goeie acteerprestaties en hier en daar een scène die er met kop en schouders bovenuit steekt, zoals die tussen Marie Vinck en Jan Decleir.
Maart 1987 poseerde Hilde naakt voor het mannenblad Playboy. Hilde Van Mieghem heeft ook meer dan eens naakt geposeerd in diverse films. Hilde Van Mieghem was zowel regisseur, schrijfster als producer van 'De Kus' (2004) en 'De suikerpot'(1997).
Cast Smoorverliefd:
Veerle Dobbelaere, Marie Vinck, Wine Dierickx, Aline Van Hulle, Koen De Bouw, Koen De Graeve, Kevin Janssens, Huub Stapel, Jan Decleir
De nieuwste film van Hilde Van Mieghem mocht de 37e editie van het Internationaal Filmfestival van Vlaanderen-Gent openen en na films als ‘Dennis van Rita’ (2006) en vooral ‘De kus’ (2004) beloofde dat veel goeds. Opnieuw richt de Antwerpse haar camera op de wispelturige liefde, maar dan niet opgevat als een drama, maar als een onvervalste romantische komedie. De hormonen, twijfels en passie laaien hoog op, en wellicht ook het applaus, want dit is een prent vol Vlaamse sterren die alles uit de kast halen om zowel de vrouwelijke als mannelijke kijkers helemaal te doen smelten.
Vier vrouwen zijn elk op hun manier op zoek naar de liefde. Actrice en mama Judith houdt van romantiek, maar dan in dergelijke mate dat ze vaak de realiteit uit het oog verliest. Met haar man Bert (Koen De Bouw) wilde het niet helemaal lukken, maar hun dochter Eva (Aline Van Hulle) en Eva’s halfzus Michelle (Marie Vinck) begrijpen maar niet waarom hun moeder dan zo nodig dichters (Jan Decleir), regisseurs (Huub Stapel) of andere prominenten uit de cultuurwereld aan de haak moet slaan.
Eva heeft een oogje op een jongen van haar school, maar met Judith als voorbeeld weet ze niet goed hoe ze dat moet aanpakken. Michelle (Marie Vinck) werkt zich dan weer te pletter als ontwerpster om wat liefde te krijgen van haar vader Bert, maar omdat ze hem te erg doet denken aan zijn eerste vrouw draait dat ook vaak uit op een kale reis.
Gelukkig is er nog Barbara (Wine Dierickx), de zus van Judith, die een koppel vormt met Mathias (Kevin Janssens). Tussen hen lijkt alles koek en ei, maar de spanning stijgt wanneer een kinderwens niet wordt vervuld. Als ook de grenzen tussen sensualiteit, liefde en lust vervagen, wordt alles mogelijk – en daar weten deze vrouwen en hun partners toch niet altijd even goed raad mee.
Voor het uitgekiende scenario verdienen Hilde Van Mieghem en Bert Scholiers een dikke pluim. Zelden klikten de puzzelstukjes in een Vlaamse film zo goed in elkaar en het is dan ook een echt plezier om te ontdekken hoe bepaalde verbanden tot stand komen, opnieuw worden verbroken en weer andere connecties vormen. In plaats van uit te groeien tot een intelligente lichtvoetige romantische komedie daalt de prent met dank aan enkele overbodige effecten echter snel af tot een soortement hyperkinetische ‘The Bold and the Beautiful’ waarbij overspel banaal wordt en zo goed als iedereen het bij wijze van spreken met iedereen doet, gedaan heeft of zal doen.
Het flauwe samenraapsel van telkens dezelfde acteurs overtuigt niet, al kunnen sommigen zich uitleven in een atypische rol en kan geen van hen natuurlijk buiten de lijntjes kleuren van de in honing gedrenkte personages. Romantische films kunnen blijkbaar toch té romantisch zijn - of ergerlijk ongeloofwaardig in dit geval.
Terwijl geschiedenisleraar (Johan) Koen De Graeve alle standjes uitprobeert en Hilde Van Mieghem haar uiterste best doet om die kleine borsten die hunkeren naar een orgasme zo goed mogelijk in beeld te brengen, kan de kijker de gehele film lang genieten van mooie acteerprestaties, chapeau!
